Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ




Ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΦΕΡΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΝΙΚΕΣ:
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΣΤΗN ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ


Η τελευταία Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, που συγκλήθηκε την Τετάρτη, 25/9, χαιρετίζει όλους τους συναδέλφους που με τον μεγαλειώδη αγώνα τους το προηγούμενο διάστημα διακήρυξαν την αποφασιστικότητά τους για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου και της εργασίας μας.

Το απεργιακό 8ήμερο ήταν μια αγωνιστική κι απελευθερωτική ανάσα. Για πρώτη φορά μετά από την τελευταία μεγάλη απεργία του ΄97 δεν λυγίσαμε στις πιέσεις και στους εκβιασμούς αυτών που μας θέλουν γρανάζια του συστήματος και τους μαθητές μας αμόρφωτους και υπάκουους σκλάβους, ανίκανους να αγωνιστούν για τη ζωή τους. Σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων βροντοφωνάζοντας φτάνει πια στην υποταγή και τη ναζιστική τρομοκρατία. Διδάσκουμε το μάθημα του Αγώνα!!! Όχι με τα λόγια, αλλά με τα έργα κι όχι ατομικά, αλλά συλλογικά, συνεργατικά κι αποφασιστικά όλοι ΕΜΕΙΣ, μέσα από τα σωματεία, τις Γ. Συνελεύσεις, τις απεργιακές επιτροπές αγώνα, τα απεργιακά ταμεία και τις κινητοποιήσεις.

Αναγκάστηκε η κυβέρνηση και το υπουργείο να μετακινηθούν οριακά στο ζήτημα των διαθεσιμοτήτων και του αριθμού των μαθητών στα τμήματα, να ξεχάσουν - προς το παρόν - την επιστράτευση και να καταφύγουν στις γνωστές συκοφαντίες. Η απόφαση για διαρκή κι ανυποχώρητο αγώνα σε πρώτη φάση έφερε στο προσκήνιο όλα τα ζητήματα που αφορούν το δημόσιο σχολείο, τη συρρίκνωση και διάλυσή του. Έστειλε μήνυμα για την ανατροπή των απολύσεων, των διαθεσιμοτήτων, των μετατάξεων και των υποχρεωτικών μετακινήσεων. Άμεσα οι ΕΛΜΕ κι η ΟΛΜΕ θα συνεχίσουν την πολύπλευρη δράση τους με έμφαση στα πλεονάσματα που βγάζουν οι διευθύνσεις απαιτώντας να μην μετακινηθεί κανείς συνάδελφος, αναπτύσσοντας τμήματα 20άρια και τις καταργημένες δομές (ενισχυτική διδασκαλία, πρόσθετη διδακτική στήριξη, βιβλιοθήκες κ.λπ.). Ταυτόχρονα, είμαστε αλληλέγγυοι στους μαθητές μας που δημοκρατικά απορρίπτοντας τη χρυσαυγίτικη βία, όπως όλοι πρέπει να κάνουμε, αγωνίζονται ενάντια στη βάρβαρη αντιεκπαιδευτική πολιτική και τους καλούμε να συνεχίσουν να συμμετέχουν στις κοινές δράσεις που θα αναπτυχθούν. 

Από τη Δευτέρα, 30/9, σε όλη την Ελλάδα απαντάμε οργανωμένα στις υποχρεωτικές μετακινήσεις που προχωρά η κυβέρνηση. Απαιτούμε άμεση συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας και τον προσκαλούμε σε ανοιχτό δημόσιο διάλογο. Έγινε συγκέντρωση στο Υπουργείο Παιδείας σήμερα, Τετάρτη, 2/10. Συνεχίζουμε τις πολύμορφες δραστηριότητες των ΕΛΜΕ μαζί με τους συλλόγους διδασκόντων για την ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών και των γονιών για τα προβλήματα της εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο αυτό:

Θα προβληθεί ταινία στο ΕΠΑΛ Άνω Λιοσίων την Παρασκευή, 4/10, στις 7μμ, και θα γίνει συναυλία μαθητικών συγκροτημάτων στην πλατεία, στο Δημαρχείο, την Κυριακή, 6/10, στις 6.30μμ.

Έπειτα, τις επόμενες ημέρες, καλούμε νέες Γ.Σ. στις ΕΛΜΕ και Γ.Σ. Προέδρων που θα εκτιμήσουν τα αποτελέσματα του μεγάλου απεργιακού αγώνα και θα αποφασίσουν τη συνέχεια των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του κλάδου.

Ο Αγώνας που ξεκινήσαμε με την απεργία στις 16 Σεπτέμβρη δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει γιατί είναι συνέχεια των αγώνων του Μαΐου και του Ιουλίου και της πάλης όλων των εργαζομένων και των υπόλοιπων πολιτών από το 2010 που μας φτωχοποιούν και μας κατακρεουργούν τα μνημόνια. Είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό να συνεχίσουμε πιο οργανωμένα και πιο αποφασιστικά μέχρι την νίκη για τους εργαζόμενους και τη Δημοκρατία ενάντια στην εγκληματική τρόικα και την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που ετοιμάζει και 3ο μνημόνιο σε βάρος μας.

2 σχόλια:

  1. Ποιος απέτυχε, άραγε; Η απεργία των καθηγητών ή τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που έκαναν ό, τι περνούσε από το χέρι τους για να αποτύχει η απεργία;

    Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ είναι σίγουρη, το έγραψε με μεγάλα γράμματα και στο πρωτοσέλιδό της, ότι «Απέτυχαν οι απεργίες της ΟΛΜΕ», το είπανε άλλωστε και τα μεγάλα, πλην χρεωκοπημένα, κανάλια, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Χαρήκανε, πατέρα, και χαμογελάσανε τα μεγάλα, πλην χρεωκοπημένα, κανάλια.

    Κακώς χαρήκατε και χαμογελάσατε, αγαπητοί χρεωκοπημένοι. Εσείς δεν λέγατε ότι η απεργία θα κρατήσει το πολύ τρεις ημέρες; Ε λοιπόν, κράτησε οκτώ. Εσείς δεν λέγατε ότι η συμμετοχή θα είναι ελάχιστη, ότι οι καθηγητές θα αγνοήσουν τους συνδικαλιστές και θα πάνε στη δουλειά τους; Ε λοιπόν, η συμμετοχή έφτασε μέχρι το 90%. Εσείς δεν λέγατε ότι η απεργία είναι υποκινούμενη από την Αριστερά και από το αριστερό προεδρείο της ΟΛΜΕ; Ε λοιπόν, οι καθηγητές όχι μόνο συμμετείχαν μαζικά στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, όχι μόνο απέργησαν σχεδόν καθολικά, αλλά κατέβηκαν και στους δρόμους, στις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Θα έκαναν τέτοια και τόσα πράγματα άνθρωποι υποκινούμενοι;

    Αν, ο μη γένοιτο, ήμουνα στη θέση σας, αν ήμουνα δηλαδή ο Κέρβερος του συστήματος, δεν θα χαιρόμουν καθόλου. Αντιθέτως θα ανησυχούσα σφόδρα, θα με έζωναν τα μαύρα φίδια, γιατί θα έβλεπα ότι η προπαγάνδα μου δεν είναι πλέον τόσο ισχυρή όσο ήταν στο παρελθόν, ότι είναι πλέον τόσο αδύναμη όσο και το καθεστώς που με τρέφει. Όταν άνθρωποι κατασυκοφαντημένοι, απειλούμενοι πανταχόθεν, με πετσοκομμένους μισθούς, με δάνεια και ενοίκια, χάνουν οκτώ μεροκάματα για να υπηρετήσουν ένα ανώτερο σκοπό, τα φίδια βρίσκονται πλέον σε απόσταση αναπνοής.

    Τα φίδια θα έπρεπε να σας ζώνουν και για τα κλειστά πανεπιστήμια, το Καποδιστριακό, το Μετσόβιο, των Ιωαννίνων. Μπορεί να ρίχνετε την ευθύνη στους καθηγητές, στην Σύγκλητο, στους φοιτητές, αυτό όμως που θα μείνει είναι ότι επί των ημερών του καθεστώτος που υπηρετείτε συνέβη το αδιανόητο: Κλείσανε τα πανεπιστήμια που δεν είχαν κλείσει ούτε στην Κατοχή ούτε στην Χούντα. Κλείσανε γιατί δεν μπορούσαν να μείνουν ανοιχτά με έναν διοικητικό υπάλληλο ανά εκατό φοιτητές, όταν στα αντίστοιχα ιδρύματα της Ευρώπης και των ΗΠΑ η αναλογία είναι εφτά έως δέκα διοικητικοί για εκατό φοιτητές.

    Μερικές φορές σας βλέπω στα δελτία σας και μου μοιάζετε σαν ματωμένοι μισθοφόροι που καμαρώνουν δίπλα σε σωρούς πτωμάτων. Μόνο που δεν είναι πτώματα, είναι άνθρωποι ζωντανοί, που μαζεύουν οργή, εμπειρία και δύναμη, ώστε την πρέπουσα στιγμή, να σας δώσουν την πρέπουσα απάντηση. Μη βιάζεστε να βάλετε σε λειτουργία τη μονταζιέρα, η απάντηση των εργαζόμενων θα είναι ειρηνική και δημοκρατική. Δεν είναι όλοι σαν τα μούτρα σας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Ο δημόσιος τομέας ως δούρειος ίππος,
    Σακελλαρίδης Γαβριήλ

    Η μνημονιακή πολιτική εδώ και τρεισήμισι πλέον χρόνια αδιαμφισβήτητα έχει βάλει στο στόχαστρο όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων. Και αυτό το κάνει μεθοδικά, είτε επιτεθέμενη στους δημοσίους υπαλλήλους στο όνομα των ιδιωτικών υπαλλήλων, είτε επιτιθέμενη στους ιδιωτικούς υπαλλήλους στο όνομα των ανέργων. Αυτή η μεθοδολογία δεν αποτελεί απλώς για μία επικοινωνιακή πολιτική που προσπαθεί -μέσω της ρητορικής της υπεράσπισης όσων βρίσκονται «εκτός συντεχνιών»- να διευκολύνει την προώθηση των μέτρων. Αποτελεί κυρίως ένα βασικό ιδεολογικό όπλο του νεοφιλελευθερισμού, στην εποχή της κρίσης του, για να κρατήσει διαιρεμένους τους εργαζομένους και να ενισχύσει τα ιδεολογήματα περί «μη κοινών συμφερόντων» της εργατικής τάξης.


    Πώς εξειδικεύεται το παραπάνω ιδεολόγημα στον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης και των δορυφόρων της; Τα επιχειρήματα που ακούμε και διαβάζουμε είναι κοινά. «Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους στον ιδιωτικό τομέα, και εσάς σας νοιάζουν οι βολεμένοι του Δημοσίου», «η παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι σαφώς υποδεέστερη των ιδιωτικών», «ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει τις αμαρτίες του Δημοσίου, αφού ο τελευταίος δανειζόταν αφειδώς και μας έχει φέρει στη σημερινή κατάσταση». Χαρακτηριστικό δείγμα, το άρθρο της Μιράντας Ξαφά στην Καθημερινή (15/9/2013) με τίτλο «Να κλείσουν οι αμυντικές βιομηχανίες», όπου αναφέρει: «Τη στιγμή που έχουν χάσει τη δουλειά τους σχεδόν 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, η αγωνία των πολιτικών και συνδικαλιστών για τους 928 εργαζόμενους στα ΕΑΣ και τις θυγατρικές τους και τους 361 της ΕΛΒΟ αποτελεί υποκρισία».

    Υποκρισία αποτελεί το επιχείρημα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν ή να έχουν υψηλές περικοπές για να επωφεληθούν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί αυτά μπορεί να υποστηρίζουν οι κυβερνητικοί βουλευτές, και, ενδεχομένως, κάποιοι από αυτούς να τα πιστεύουν, όμως στην ουσία λειτουργούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι (χωρίς εισαγωγικά) για να φέρουν εις πέρας έναν άλλο σκοπό, αυτόν της εσωτερικής υποτίμησης που αφορά τους μισθούς σε όλο το φάσμα των εργαζομένων.

    Χαρακτηριστική είναι η συζήτηση που λαμβάνει χώρα μεταξύ των ακαδημαϊκών οικονομολόγων σε σχέση με την υπεράσπιση της λιτότητας. Πιο ενδεικτική περίπτωση είναι ο «πολύς» Αλεσίνα του Χάρβαρντ, ο οποίος, έχοντας κάνει σημαία τη θεωρία της «επεκτατικής λιτότητας», σε πρόσφατη μελέτη του1 με μία συνάδελφό του εξηγεί τους πραγματικούς λόγους που χρειάζονται οι απολύσεις και οι περικοπές στον δημόσιο τομέα. Με απλά λόγια, αυτό που ισχυρίζεται είναι ότι όσο πιο πολλοί απολύονται από το Δημόσιο, τόσο περισσότερο μειώνεται η πιθανότητα των ανέργων στον ιδιωτικό τομέα να βρουν εργασία, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να ρίχνουν τις μισθολογικές τους απαιτήσεις. Και προσθέτει ότι όσο πιο πολύ μειώνονται οι μισθοί στον δημόσιο τομέα, όπου τα συνδικάτα είναι πιο ισχυρά, τόσο περισσότερο αποδυναμώνουν τη διαπραγματευτική τους δύναμη τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι μισθοί και στον ιδιωτικό. Αυτό αυξάνει τα κέρδη, τις επενδύσεις και την ανταγωνιστικότητα, ολοκληρώνοντας τη νεοφιλελεύθερη αφήγηση.

    Επομένως, χρησιμοποιείται ο δημόσιος τομέας ως δούρειος ίππος για να αλωθούν οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική εκπαίδευση, επομένως, έχουν κάθε λόγο να υπερασπιστούν τους συναδέλφους στους στη δημόσια. Περισσότεροι καθηγητές στη διαθεσιμότητα και μετέπειτα στην ανεργία σημαίνει μεγαλύτερη πίεση στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, αφού θα αυξηθούν τα πλήθη του εφεδρικού στρατού που θα προσδοκά μία θέση εργασίας στην ιδιωτική εκπαίδευση για ένα κομμάτι ψωμί. Μείωση των μισθών των καθηγητών στον δημόσιο τομέα αποτελεί σήμα για χαμηλότερους μισθούς καθηγητών στον ιδιωτικό τομέα. Και όπου «καθηγητές» μπορούμε να φανταστούμε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.

    Επομένως, σε καιρούς κρίσης, η ενότητα των συμφερόντων δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων θα πρέπει να είναι πιο αραγής από ποτέ. Αν και αυτό αφορά φυσικά μία αμφίδρομη αλληλεγγύη, δηλαδή και των δημοσίων προς τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή